De vele kanten van naakt

Een biografie laten schrijven duur? Tijdrovend? Dat kan, maar dat hoeft helemaal niet. Bij een portret kiezen we een kenmerkende gebeurtenis en zetten die voor je op papier. Op A1-formaat wel te verstaan. Leuk als cadeau, leuk voor aan de muur, leuk als herinnering. Bekijk hieronder het voorbeeld van Ingrid.

‘Ik schaam me nu al dood. Ik wil niet dat je het doet.’ Ingrid zucht, maar ziet aan de gezichtsuitdrukking van haar zoon dat hij het meent. Ze snapt het wel. Hij zal misschien ook commentaar krijgen van vrienden als zijn moeder bloot in een tijdschrift staat. ‘Ik meen het hoor’. De twintiger kijkt Ingrid nog één keer indringend aan, voor hij met grote passen de kamer uitloopt en de deur dicht smijt.

Ze ploft neer op de bank. Moet ze het dan niet doen? Ze pakt haar laptop en scrollt door haar e-mailconversatie met Vrouw magazine. Ze had dinsdag gereageerd op een oproep en donderdag al positief bericht teruggekregen van de redactie. Deze kans klopt met alles waar ze mee bezig is op dit moment. Trots zijn op wie je bent, ongeacht hoe oud je bent, hoe je eruit ziet en hoeveel succes je hebt. Echte schoonheid is uitstraling en dat is precies wat ze kan laten zien met een naaktreportage in Vrouw. Ze is 51, haar lichaam is allang niet meer strak en ze is niet superslank. Maar trots is ze wel! Moet ze het niet doen, omdat haar zoon het niet ziet zitten? Hij is geen kind meer. Hij moet ook begrijpen dat zijn moeder soms voor zichzelf moet kiezen. En bovendien is het één mening. Oma zou supertrots op haar zijn geweest. Dat weet ze zeker.

Oma was een topwijfie dat nog tot haar 80e had gewerkt als bibliothecaresse. Ze was al oud toen de computer zijn intrede begon te doen, maar ze moest en zou alles nog leren. Stronteigenwijs was ze! ‘En dat moet ik nu ook zijn…’ mompelt Ingrid hardop. Haar vingers vliegen over de toetsen en formuleren een bevestigend antwoord naar de redactie van Vrouw Magazine. Ooit hoopt ze op een billboard te mogen staan. Het liefst voor een maatschappelijke campagne. Tegen agressie in het openbaar vervoer bijvoorbeeld. Maar eerst zal ze moeten zaaien…

Wie had gedacht dat naakt zo bevrijdend zou zijn?

‘Ik ben niet eens nerveus’, schiet door Ingrid heen. Ze zit relaxed in haar badjas om zich heen te kijken en merkt dat ze vooral geniet van alle aandacht en verwennerij op de set. Wie had gedacht dat naakt zo bevrijdend zou zijn? Ze moet lachen om zichzelf. Er is veel veranderd de laatste tijd. Ze was vroeger zo onzeker. Ze durfde niet eens auto te rijden, ook al had ze een rijbewijs. Haar hele leven speelde zich af op een paar vierkante kilometer. En moet je nu kijken! Ze rijdt het hele land door voor allerlei verschillende acteerklussen en zit poedelnaakt voor de camera’s van de Telegraaf! Ze is heel benieuwd naar de foto’s en de nieuwe klussen die er misschien weer uit voortvloeien. Ze laat hiermee een extra stukje veelzijdigheid zien. Veelzijdigheid en ballen! Figuurlijk dan…

‘Kijk naar je benen. Je bovenbeen ligt als een aangespoelde kwal op je onderbeen.

Met haar vingers strak om het tijdschrift geklemd, belt Ingrid aan. Haar familie zal het wel weer impulsief en naïef vinden. Een klein meisje opgesloten in een grotemensenlichaam. Binnen exact zes minuten worden haar verwachtingen waarheid:

‘Die fotograaf had je wel een beetje beter kunnen begeleiden’. Tegen beter weten in, vraagt Ingrid:

‘Hoe bedoel je?’

‘Kijk naar je benen. Je bovenbeen ligt als een aangespoelde kwal op je onderbeen. Die kwabjes hadden ze ook wel een beetje weg kunnen werken toch?’

‘En die hand vind ik ook niet echt mooi zo…’ De klappen vallen nu in snel tempo. Eén voor één. Boem, boem. Ingrid zucht. Ze wist dat ze het niet zouden begrijpen.

‘Ik wil juist met kwabjes, rimpeltjes en 51 jaar naakt op de foto om te laten zien dat schoonheid en perfectie niet hetzelfde is.’

‘Waarom moet alles altijd perfect zijn?’ valt ze uit. ‘Ik wil juist met kwabjes, rimpeltjes en 51 jaar naakt op de foto om te laten zien dat schoonheid niet hetzelfde is als perfectie.’ Iets rustiger vervolgt ze: ‘Ik vind mezelf toevallig prachtig zo en jullie kunnen zeggen wat je wilt, maar dat laat ik me niet afnemen.’ Ze denkt aan haar oma en krijgt een bemoedigende knipoog van haar zus. Ze weet wel dat ze het niet slecht bedoelen. Ze denken gewoon anders.

Terwijl ze de voordeur achter zich dicht trekt, checkt ze haar berichten. Haar gezicht klaart op. Twee nieuwe aanvragen. ‘Ha!’ roept ze hardop en slaat met haar platte hand tegen de dichte voordeur. Laat ze maar praten. Zolang ze maar dicht bij zichzelf blijft en doet waar ze in gelooft, komen de mooie dingen vanzelf op haar pad en hoeft ze nergens spijt van te hebben. Dat billboard komt er dan vanzelf…