Nooit te oud voor Toscaanse schwung

Een biografie laten schrijven duur? Tijdrovend? Dat kan, maar dat hoeft helemaal niet. Bij een portret kiezen we een kenmerkende gebeurtenis en zetten die voor je op papier. Op A1-formaat wel te verstaan. Leuk als cadeau, leuk voor aan de muur, leuk als herinnering. Bekijk hieronder het voorbeeld van Sef.

Het is plotseling stil in de studio. Sef kijkt verbaasd op en ziet dat hij alleen is. Zelfs de artisani van Knut Steen is nergens te bekennen. Die maakt vast een wandeling om een oplossing voor dat hoofd van de Noorse koning te verzinnen. Een twee miljoen euro kostend standbeeld met een te klein hoofd, daar zou niemand akkoord mee gaan. Alhoewel… Sef zou zich persoonlijk meer zorgen maken om die Hitlergroet. Hij slaakt een diepe zucht en loopt door de ravage van steen die hij veroorzaakt heeft. Eeuwig zonde. Hij gooit wat losse brokken in een kruiwagen en schat de schade in. Een kruiwagen vol? Ongeveer 300 kilo? Dat is 300 euro aan afgehakt overtollig steen, maar het resultaat mag er zijn.

Het is pas de vierde keer dat de 62-jarige Sef Pietrasanta bezoekt, maar dit is zijn tweede thuis geworden. Hier in Studio Sem ontdekt hij dingen over zichzelf – ontdekt hij talenten en inspiratie – waar hij nooit het bestaan van gekend heeft. Niet dat hij hiervoor geen roeping heeft gehad. Hij was leraar op een basisschool geweest en had genoten van zijn werk. Oud-leerlingen riepen hem nog steeds na op straat: ‘Meester Sef, meester Sef!’ Maar hier in Pietrasanta vond hij iets anders. Iets van hemzelf, iets dóór hemzelf. Joop Utens, plaatsgenoot in Echt en leermeester voor vele beeldhouwers in de dop, had hem in 2004 uitgenodigd. Een maand beeldhouwen onder de Toscaanse zon. Hij was meteen verkocht geweest. Als hij zijn vrouw Mariette niet had gehad, was hij nooit meer naar huis gegaan.

‘Sef, je ogen twinkelen alweer, oude ondeugd.’

Trots laat hij zijn hand over het prille begin van zijn nieuwste creatie glijden. Hoekige lijnen in de schouders. Een licht gekromde rug. Hoofd in de nek. Hij staat breed te grijnzen als de Italiaanse beeldhouwer Sandro de ruimte binnenloopt.

‘Zo Sef, gaat goed hè met de vrouwen?’

Sef lacht nu hardop en slaat zijn arm amicaal om Sandro’s brede gebruinde schouders heen.

‘Niets is mooier dan het vrouwelijke lichaam. Die rondingen, die lijnen. Als dit werk straks het licht vangt… Als ik de lijnen goed krijg, dan wordt het schaduwwerk fantastisch. Dan danst het. Volop in beweging. Hoe noem je dat?’ Sef ratelt van enthousiasme en Sandro buldert van het lachen.

‘Sef, je ogen twinkelen alweer, oude ondeugd. Ik houd je niet langer van je werk!’

Sef wil hem ook vragen naar zijn werk, maar dat komt vanavond wel op Piazza Duomo. Bijna iedere avond is het er druk, maar zeker op vrijdag komt het hele dorp wel even aanwaaien voor een wijntje. Misschien is Daphné Du Barry er ook wel. Ze was laatst zomaar binnen komen lopen bij Studio Sem. Sef dacht eerst dat ze verdwaald was. Een prachtige, sierlijke vrouw met lange grijze haren in een bloemige zomerjurk. Nieuwsgierig als hij was, had hij meteen even rondgevraagd bij de andere beeldhouwers. Bleek het een internationaal geroemde Nederlandse beeldhouwster te zijn. Getrouwd met een stinkend rijke baron en muze van niemand minder dan Salvador Dalí. Of tenminste… Ze had wel eens model voor hem gezeten.

Sef had onmiddellijk besloten dat hij haar wilde ontmoeten en was in de auto op zoek gegaan naar haar atelier, dat ook ergens in Pietrasanta moest zitten. Haar atelier stond vol met de meest prachtige bronzen beelden en ook haar liefde voor het menselijk lichaam was in een oogopslag duidelijk Ze had zijn Nederlandse kenteken gespot en een praatje met hem aangeknoopt. ‘Je bent net te laat’, had ze gezegd. ‘Als je tien minuten eerder was geweest dan had je Albert van Monaco met zijn gevolg kunnen ontmoeten’. De kroonprins was even overgevlogen om te zien of zijn standbeeld al een beetje vorderde. Sef schudt zijn hoofd. Wat een plek hier! Zoveel creativiteit en grootheden aan het werk. Zelfs een beroemdheid als controversieel kunstenaar Damien Hirst kan hier zo binnenlopen. Als Joop hem hier niet mee naar toe had genomen, dan had hij dit nooit gekend.

‘Schwung’, zegt Stef hardop. Dat is het. Deze plek, dit beeld, het vrouwelijk lichaam, deze mensen, deze levensfase.

Hij pakt zijn slijpschijf van de grond en schaaft voorzichtig de eerste plakjes van wat binnenkort schouders zullen zijn af. Ook in de rest van de ruimte neemt de bedrijvigheid weer toe. De artisani van Knut bestijgt de ladder weer met een gipsen hoofd van Koning Olav en ook de andere tien beeldhouwers hebben hun stofmaskers weer voorgebonden.

‘Schwung’, zegt Stef hardop. Dat is het. Deze plek, dit beeld, het vrouwelijk lichaam, deze mensen, deze levensfase. Er zit leven in! Het golft, beweegt en danst. ‘Volgend jaar’, roept hij naar de Japanner naast hem. ‘Volgend jaar neem ik mijn vrouw en dochters ook weer mee!’